Στοὺς ἐφήβους μαθητὲς τῶν τμημάτων Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν καὶ Ἐκθέσεως ἐφέτος ἀνετέθη νὰ συγγράψουν “λόγο ἐγκωμιαστικό” γιὰ τοὺς ἥρωες τοῦ 1940. Παραθέτουμε δύο λόγους ἐξ ὅσων συνέθεσαν οἱ μαθητὲς, οἱ ὁποῖοι ἐκφωνήθηκαν καὶ στὴν ἑορτή τῆς σχολῆς μας:
” Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδας, Ἰωάννης Μεταξᾶς εἶπε μὲ γενναιότητα καὶ χωρὶς δισταγμὸ τὸ «ΟΧΙ» στοὺς Ἰταλούς καὶ μὲ ἀκόμη περισσότερη γενναιότητα καὶ ἡρωισμὸ οἱ Ἕλληνες πάλεψαν στὴν μάχη. Ἔρχονται στιγμὲς στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ λάβει μί ἀπὀφαση, νὰ πεῖ ἕνα μεγάλο «ναὶ»ἤ ἕνα «ὄχι», νὰ σταθεῖ ψηλὰ ἤ νὰ ὑποταχθεῖ. Τὸ θάρρος θὰ δώσει τὴν λύση στὸ ἀδιέξοδο καὶ θὰ τὸν διαφυλάξει ἀπὸ τὴν πτώση, τὸν συμβιβασμὸ καὶ τὴν ὑποχώρηση. Ἡ 28η Ὀκτωβρίου εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες στιγμὲς τῆς Ἱστορίας τῆς Ἑλλάδας, διότι, ἄν οἱ πρόγονοί μας δὲν εἶχαν ὁρμήσει σὲ αὐτὴν τὴν ἄνιση μάχη χωρὶς δισταγμὸ καὶ φόβο, σήμερα δὲν θὰ μᾶς ἀποκαλοῦσαν Ἕλληνες. Ἀπὸ τὴν ἱστορία εἶναι εὔκολο νὰ διαπιστώσει κανεὶς ὅτι οἱ λαοὶ ποὺ κατόρθωσαν νὰ ἐπιβιώσουν κατὰ τοὺς αἰῶνες καὶ πολὺ περισσότερο νὰ μεγαλουργήσουν, ὑπῆρξαν θαρραλέοι καὶ τολμηροί. Λαμπρὸ παράδειγμα τέτοιου λαοῦ μὲ ὁμαδικὸ θάρρος στὴν Ἱστορία εἶναι τὸ παράδειγμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος παρὰ τὰ ἀμέτρητα πλήγματα, τὰ ὁποῖα δέχθηκε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες δὲν ὑπέκυψε, ἀλλὰ ἐξῆλθε νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος. Ὁ Μαραθῶνας καὶ οἱ Θερμοπύλες, ταὸ 1821 καὶ τὸ ’40 ἀποτελοῦν τὰ πλέον φωτεινὰ δείγματα τοῦ ἀνεξάντλητου θάρρους τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς. Σὲ αὐτὴν τὴν ἄνιση μάχη οἱ Ἕλληνες κατάφεραν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πατρίδα τους καὶ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ἡ ἐπιδίωξη τῶν ἰδανικῶν καὶ τῶν ὑψηλῶν ἰδεωδῶν ἀπαιτεῖ πίστη σὲ αὐτὰ καὶ προ πάντων θάρρος. Ἡ πατρίδα, ἡ ἐλευθερία, ἡ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία καὶ ἡ ἐθνικὴ τιμὴ εἶναι ἔννοιες συνυφασμένες μὲ τὴν τόλμη, τὴν γενναιότητα καὶ τὸ θάρρος.
Ἄς κρατᾶμε ζωντανὴ στὴν μνήμη μας τὸ ἔπος τοῦ ΄40, τὸ ὁποῖον μᾶς διδάσκει νὰ προχωροῦμε ὄρθιοι καὶ περήφανοι, νὰ περιφρονοῦμε τοὺς θρασεῖς καὶ τοὺς δειλούς, ὅσους μᾶς ἐκφοβίζουν καὶ ὅσους χωρὶς τόλμη συμβιβάζονται καὶ γίνονται δοῦλοι ἀπὸ δειλία καὶ φόβο.»
Ἑλένη Κουρῆ , β΄ γυμνασίου
«Τὸ ἔπος τοῦ 1940 δὲν εἶναι ἁπλῶς μία σελίδα τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ ἕνας ὕμνος στὴν ψυχὴ καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ‘νθρώπου. Ἐκεῖ, στὶς παγωμένες βουνοκορφὲς τῆς Πίνδου, ὁ ἕλληνας στρατιώτης στάθηκε ὄρθιος, ὄχι γιατὶ δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀγάπησε βαθιὰ τὴν πατρίδα, τὴν ἐλευθερία καὶ τὸν συνάνθρωπό του. Μὲ πίστη, ἀξιοπρέπεια καὶ ἀτσάλινη θέληση ἀπέδειξε πως τὸ θάρρος δὲν μετριέται μὲ τὴν δύναμη τῶν ὅπλων, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη τῆς καρδιᾶς. Τὸ ’40 μᾶς θυμίζει ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος πολεμᾶ γιὰ τὸ δίκαιο, τότε ἡ ψυχή του γίνεται φῶς ποὺ δὲν σβήνει ποτέ.
Εἶναι χρέος μας νὰ τιμᾶμε ἐκείνους ποὺ ὕψωσαν τὸ «ΟΧΙ» σὰν φάρο ἐλπίδας καὶ ἐλευθερίας γιὰ τὶς γενιὲς ποὺ ἀκολουθοῦν.
Παναγιώτα Γιαννοπούλου,
μαθήτρια τῆς γ΄ Γυμνασίου
