Ἡ μυθολογία δὲν εἶναι παραμύθι. Εἶναι ἓνας θησαυρὸς κωδικοποιημένων γνώσεων. Εἶναι ἡ πανάρχαιη ἱστορία γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἓλληνες. Κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ἦταν, καὶ μπορεῑ νά γίνει καὶ σήμερα, βασικὸ μέσον διαπαιδαγώγησης καὶ ἠθοπλασίας τῶν παιδιῶν.
Στά παιδιὰ πρῶτα πρέπει νὰ μιλήσουμε μὲ τὸν μῦθο καὶ μετὰ μὲ τὴν λογική: («Οὐ μανθάνεις, ὃτι πρῶτον τοῖς παιδίοις μύθους λέγομεν;
… τάς μητέρας καί τροφούς λέγειν τοῖς παισίν καί πλάττειν τάς ψυχάς
τοῖς μύθοις πολύ μάλλον ἢ τά σώματα ταῖς χερσίν…» Πλάτωνος Πολιτεία).
Ὁ μῦθος εἶναι, λοιπόν, μία ἰδιαίτερη μορφὴ νοήσεως, τήν ὁποία ὅμως τό σχολεῖο δέν καλλιεργεῖ ἐπαρκῶς. Γι’ αὐτὸ ἐπιθυμοῦμε νά μεταδώσουμε ἐμεῖς στὰ παιδιά μας αὐτὲς τὶς μυθικὲς παραδόσεις, τὶς μὲ ἱερότητα καὶ σεβασμὸ διατηρημένες ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.
Βασισμένοι στὰ πρωτότυπα ὀρφικὰ κί ὁμηρικὰ κείμενα καθώς καὶ σὲ κείμενα τῆς ἀρχαϊκῆς καὶ κλασσικῆς ἐποχῆς, συγκεντρώνουμε κί ὀργανώνουμε χρονικὰ κί αἰτιολογικὰ τὸ μυθολογικὸ ὑλικό. Χρησιμοποιῶντας αὐθεντικὰ ἒργα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς τέχνης (ἀγάλματα, ἀγγεῖα κ.α.) καὶ ἐργαζόμενοι βιωματικὰ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ θεατρικοῦ παιχνιδιοῦ κί ἂλλων εἰκαστικῶν μεθόδων ὠθοῦμε τὰ παιδιὰ νὰ προβληματισθοῦν σχετικὰ μὲ τοὺς μύθους, ἀλλὰ καὶ νὰ νιώσουν οἰκεῖα μὲ τοὺς πανάρχαιους παπποῦδες τους, γνωρίζοντας τόσο τὸ ἦθος ὃσο καὶ τὸν τρόπο καὶ τὴν στάση ζωῆς τους. Τέλος, μέσα ἀπὸ τὴν μυθολογία θέτουμε τὴν βάση γιὰ τὴν περαιτέρω κατανόηση τῆς ἱστορίας καί ὃλων τῶν εἰδῶν τέχνης πού ἐμπνεύστηκαν ἀπὸ τὴν μαγεία τῶν μύθων.
Οἱ μαθητὲς μας λαμβάνουν πλούσιο ἐκπαιδευτικὸ ὑλικό, μὲ προσεγμένη εἰκονογράφηση καὶ εὐχάριστες δραστηριότητες, τὸ ὁποῖον διευκολύνει καὶ τὴν ἐξ ἀποστάσεως διδασκαλία.
Γιὰ παιδιὰ προσχολικῆς ἡλικίας καὶ μαθητὲς Α΄-Γ΄ Δημοτικοῦ.
Τὸ μάθημα μπορεῖτε νὰ τὸ παρακολουθήσετε καὶ διαδικτυακῶς.
