Διδάσκoντας – παίζοντας καὶ τραγουδώντας– τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα στὴν διαχρονία της ἐπὶ πολλὰ ἔτη σὲ νήπια καὶ προνήπια διαπιστώσαμε ὅτι οἱ μικροί μας μαθητὲς ἀποκομίζουν πολλαπλὰ ὀφέλη: τὰ νήπια ὄχι μόνο μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ νόημα τῶν λέξεων, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἀξιοποιήσουν, ἀπολαμβάνουν τὴν μουσικότητα τοῦ ἀρχαίου λόγου, ἀντλοῦν πρότυπα καὶ ἀξίες ἀπὸ τὰ κείμενα, τέρπονται καὶ ψυχαγωγοῦνται ἀπὸ αὐτὴν τὴν διδασκαλία.
Ὅσοι, παρ΄ὅλα αὐτά, θεωροῦν πρώιμη μία τέτοια διδασκαλία ἀξίζει νἀ ἀναλογιστοῦν τὶς ἀπόψεις τῶν μεγαλυτέρων φιλοσόφων καὶ παιδαγωγῶν τῆς ἀρχαιότητος γιὰ τὸ θέμα:
Πρώτη φροντίδα γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῆς ψυχῆς ὁ Πυθαγόρας ὅριζε τὴν ἐπιμέλεια τῶν αἰσθήσεων, ἡ ὁποία ἐδίδασκε ὅτι ἐπιτυγχάνεται, ἄν τὸ παιδὶ ἀπὸ νωρίς βλέπη ὡραῖες εἰκόνες καὶ σχήματα καὶ ἄν ἀκούη ρυθμοὺς καὶ μέλη ὡραῖα.
Πρώτη φροντίδα γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῆς ψυχῆς ὁ Πυθαγόρας ὅριζε τὴν ἐπιμέλεια τῶν αἰσθήσεων, ἡ ὁποία ἐδίδασκε ὅτι ἐπιτυγχάνεται, ἄν τὸ παιδὶ ἀπὸ νωρίς βλέπη ὡραῖες εἰκόνες καὶ σχήματα καὶ ἄν ἀκούη ρυθμοὺς καὶ μέλη ὡραῖα.
