ΤΑ ΕΠΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ

Ἡ ὀρθή, ρέουσα, μὰ κυρίως νοηματικὴ ἀπαγγελία τοῦ Ὁμηρικοῦ ἔπους ἀπαιτεῖ γνώσεις καὶ δεξιότητες, τὶς ὁποῖες καλοῦνται νὰ ἀποκτήσουν, νὰ κατακτήσουν οἱ συμμετέχοντες, ὡς ἄτομα καὶ ὡς μέλη μίας ὁμάδος. Δίδονται στοιχεῖα καὶ ἀσκήσεις Ὀρθοφωνίας, Φωνητικῆς, Μετρικῆς, Μουσικῆς (ρυθμικὴ ἀγωγή, τονικότης, κλίμακες). Τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ γλωσσικοῦ ἰδιώματος, οἱ Γραμματικές, Συντακτικές, Ἑρμηνευτικὲς παράμετροι διδάσκονται σὲ ἰδιαίτερο μάθημα ἀπὸ τοὺς φιλολόγους, ὥστε νὰ θεωροῦνται προαπαιτούμενα γιὰ τὴν προσέγγισι τοῦ κειμένου.

Διατρέχουμε, ὑποβοηθητικῶς, καὶ ἀπαγγέλλουμε ποικίλες διαχρονικὲς μορφὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Λόγου (Δημοτικὰ τραγούδια, ἀρχαία καὶ σύγχρονη Ποίησι καὶ Λογοτεχνία, ἀποσπάσματα ἀπὸ Ἱερὰ Εὐαγγέλια), ὥστε ἡ ἐκφορὰ τοῦ λόγου τοῦ πρωταρχικοῦ ἔπους νὰ γίνη μὲ φυσικότητα καὶ ἀμεσότητα. Τὸ “λύσιμο” τῆς γλώσσας καὶ τοῦ νοῦ φέρει βαθμηδὸν τὴν ἐξοικείωσι πρὸς τὸ πρωτότυπον, καὶ ἀπὸ κείμενον (ποὺ κεῖται) τὸ ὑψώνει στὸ στόμα τοῦ “ραψωδοῦ”, γιὰ νὰ φτερουγίση ὡς “ἔπεα πτερόεντα”.

Ἡ ἀπὸ στήθους ἀπαγγελία στὴν σύγχρονη, φυσικὴ προφορά, ἀποφεύγοντας τόσο τὶς ὑποθετικές, φανταστικές μιμήσεις μίας χαμένης προσωδίας, ὅσο καὶ τὰ ἐρασμιακά, ἀντιεπιστημονικά πειράματα. Γιὰ νὰ κάνουμε τὸ πιὸ ἀρχαῖο σημερινό, γιὰ νὰ “αἰσθανθοῦμε” ζωντανὸ καὶ λάλον τὸ Ὁμηρικόν αἰώνιον, θεωροῦμε τὸ πρωτότυπον ὡς παρτιτούρα ἀποζητώντας τὸν “ἦχο” της. Οἱ μετέχοντες “ραψωδοὶ” καλοῦνται νὰ τραγουδήσουν τὴν “μῆνιν Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος…”.