Στὰ τμήματα ἐνηλίκων διδάσκεται ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα μέσα ἀπὸ ἐπιλεγμένα κείμενα ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν ἑλληνικὴ Γραμματεία (ἔπη τοῦ Ὁμήρου, Ἡσιόδου ἔργα, ἀποσπάσματα τραγωδιῶν τῶν τριῶν τραγικῶν καὶ κωμωδιῶν τοῦ Ἀριστοφάνους, διάλογοι τοῦ Πλάτωνος, Περικλέους Ἐπιτάφιος, Πανηγυρικὸς τοῦ Ἰσοκράτους καὶ ἄλλα ἔργα) μὲ τὴν ἐξαιρετικὴ μέθοδος διδασκαλίας τῆς ἀειμνήστου Ἄννας Τζιροπούλου -Εὐσταθίου.
Τὸ πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς, ἡ ἐτυμολογία καὶ βασικὰ φαινόμενα Γραμματικῆς καὶ Συντακτικοῦ διδάσκονται μὲ στόχο οἱ μαθητές μας σύντομα νὰ κατανοοῦν καὶ νὰ μελετοῦν ἀπὸ μόνοι τους τὴν Ἑλληνικὴ Γραμματεία ἐκ τοῦ πρωτοτύπου καί, ἄν τὸ ἐπιθυμοῦν, νὰ συνομιλοῦν στὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικά, καθ΄ὅσον «φωνῆς τέρμα ἔστι χρῆσις».
Μὲ ἕνα δίωρο τὴν ἑβδομάδα, χωρὶς ἄλλα βοηθήματα -πέραν τοῦ βασικοῦ τους ἐγχειριδίου-καὶ κοπιαστικὲς ἀσκήσεις, οἱ σπουδασταὶ ἀποκτοῦν εὐχέρεια στὴν χρῆσι τοῦ ὀρθοῦ τρόπου γραφῆς τῆς γλώσσης μας, ἀσκοῦνται στὴν ἐτυμολογία καὶ τὴν ὀρθοέπεια, ἀπολαμβάνουν τὴν σαφήνεια, τὴν ἀκρίβεια, τὴν ποικιλία καὶ τὴν ἐμμέλεια τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ λόγου, μυοῦνται στὶς πανανθρώπινες ἑλληνικὲς ἀξίες καὶ ἀποκτοῦν τὰ ἐφόδια, γιὰ νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἡμιμάθια καὶ στὴν βαρβαρότητα ποὺ μᾶς κατακλύζουν.
Στὴν Σχολή μας, ὁτιδήποτε λέγεται στοὺς μαθητὲς τεκμηριώνεται μέσα ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα διαβάζουμε στὴν τάξι, καὶ δὲν τοὺς συμπαρασύρουμε μὲ εἰκασίες καὶ προσωπικὲς ἀπόψεις μακριὰ ἀπὸ αὐτά. Ἡ βαθύτερη κατανόσις καὶ ἐρμηνεία θὰ ἔρθη ὄχι ‘ἀπ΄ ἔξω” ἀλλὰ ἀπὸ μέσα μας μὲ τὴν ἐπανάληψι, γι΄αὐτὸ ἐπιμένουμε στὴν ἀπαγγελία καὶ στὴν ἀπομνημόνευσι, ὅσο τὸ δυνατὸν, περισσοτέρων χωρίων.
