Ἔρευνες Ἑλλήνων μελετητῶν

Τρεῖς ἐρευνητικὲς καὶ μία βιβλιογραφικὴ ἀποτελοῦν τὶς τέσσερις σύγχρονες μελέτες Ἑλλήνων ἐρευνητῶν τὶς ὁποῖες παραθέτουμε μὲ χρονικὴ σειρὰ ἐκπόνησής τους:

1. . Τοῦ Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτῆ, Ἰωάννου Τσέγκου, καὶ τῶν Ψυχολόγων συνεργατῶν του, Θαλῆ Παπαδάκη καὶ Δήμητρας Βεκιάρη, μὲ τίτλο  “Ἡ Ἐκμάθηση τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ὡς Εὐοδωτικὸς Παράγων στὴν Ψυχοεκπαιδευτικὴ Ἐξέλιξη τοῦ Παιδιοῦ” (Πιλοτική, μὴ Παρεμβατικὴ  Ἔρευνα Πεδίου).(Δημοσίευση 2005).
2. Τῆς Φιλολόγου Εἰρήνης Μαυροπούλου μὲ τίτλο «Ἡ ἐπίδραση γνώσης τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης στὴν ψυχοδιανοητικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν τῆς Α΄βάθμιας Ἐκπαίδευσης». (Δημοσίευση 2012).
3. Τῆς Ψυχολόγου Ἄννας Γραβάνη στὰ Ἀγγλικὰ μὲ ἑλληνικὸ τίτλο «Ὑπάρχουν ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἐκμάθηση Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν γιὰ τοὺς ὁμιλητὲς τῆς σύγχρονης/νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας;». (Δημοσίευση 2014).
4. Τῆς Φιλολόγου-Ἱστορικοῦ-Εἰδικῆς Παιδαγωγοῦ Ἀγγελικῆς Στάθη μὲ τίτλο «Δυσλεξία: ἡ πρόκληση τῆς διαχρονικῆς ἑλληνικῆς ‘εὐλεξίας’». (Ἐκπόνηση 2019).

1. Ἡ ἔρευνα τῶν Τσέγκου, Παπαδάκη καὶ Βεκιάρη πραγματοποιήθηκε στὰ πλαίσια τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου καὶ τοῦ  Ἰνστιτούτου Διαγνωστικῆς Ψυχολογίας. Στὴν ἔρευνα συμμετεῖχαν 48 παιδιὰ ἡλικίας 6-9 ἐτῶν καὶ ἀκολουθήθηκε ἡ μέθοδος «Διαλεχθῶμεν Ἑλληνικῶς» τῆς Φιλολόγου Εἰρήνης Μαυροπούλου, ἡ ὁποία δίνει ἔμφαση στὴν διαχρονία τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, στὴν ἐτυμολογικὴ σχέση Ἀρχαίας καὶ Νέας Ἑλληνικῆς, καθὼς καὶ στὴν κατανόηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, δηλαδὴ στὴν σύνδεση γραμματικῶν τύπων Ἀρχαίας καὶ Νέας Ἑλληνικῆς. Σύμφωνα μὲ τὰ ἀποτελέσματα, οἱ μαθητὲς ποὺ διδάχθηκαν πολυτονικὸ ἐμφάνισαν αἰσθητὴ ἄνοδο στὸν λεκτικὸ νοητικὸ δείκτη τοῦ WISC-ΙΙΙ, στὴν ἐννοιολογικὴ-λογικὴ σκέψη καὶ τὶς ὀπτικο-αντιληπτικὲς ἱκανότητες, σὲ σχέση μὲ τοὺς μαθητὲς ποὺ διδάχθηκαν μονοτονικό.
2. Ἡ ἔρευνα τῆς Εἰρήνης Μαυροπούλου πραγματοποιήθηκε στὰ πλαίσια τῆς διδακτορικῆς της διατριβῆς στὸ Παιδαγωγικὸ Τμῆμα Δημοτικῆς Ἐκπαίδευσης τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν σὲ πραγματικὲς σχολικὲς συνθῆκες κατὰ τὸ σχολικὸ ἔτος 2009-10 καὶ ἔλαβαν μέρος σ’ αὐτὴν συνολικὰ 207 μαθητὲς τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Τὰ πορίσματα τῆς ἔρευνας κατέδειξαν ὅτι οἱ μαθητὲς ποὺ διδάχθηκαν Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ ὑπερεῖχαν σημαντικὰ στὴν ὀρθογραφία, τὴν γραμματική, τὴν σύνταξη, τὴν στίξη, τὴν παραγωγὴ λόγου, τὸ λεξιλόγιο, τὴν κατανόηση, τὴν ἐτυμολογία, τὴν ὁλοκλήρωση προτάσεων, τὸν σωστὸ τονισμό, τὴν ἠθικὴ ὡρίμανση.
3. Ἡ ἔρευνα τῆς Ἄννας Γραβάνη πραγματοποιήθηκε στὰ πλαίσια πτυχιακῆς ἐργασίας μεταπτυχιακοῦ προγράμματος τοῦ Τμήματος Ψυχολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Dundee καὶ ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ δεοντολογίας τοῦ Πανεπιστημίου. Σκοπὸς τῆς ἔρευνας ἦταν ἡ διερεύνηση τῆς ἐπίδρασης τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὶς ἐπιδόσεις τῶν παιδιῶν σὲ λεκτικοὺς καὶ μὴ λεκτικοὺς τομεῖς. Ἠ ἔρευνα διήρκησε δύο τουλάχιστον ἔτη, πραγματοποιήθηκε σὲ αἴθουσες διδασκαλίας καὶ ἔλαβαν μέρος σ’ αὐτὴν 46 μαθητὲς ἡλικίας 8-11 ἐτῶν μὲ μητρικὴ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα. Ἡ ἔρευνα προέβλεπε λεκτικὰ καὶ μὴ λεκτικὰ τέστ (ἀσκήσεις ὀρθογραφίας, ἕνα priming task καὶ τὸ μὴ λεκτικὸ IQ test, Raven’s Μatrices). Τὰ ἀποτελέσματα τῆς μελέτης ἦταν σημαντικὰ ὑπὲρ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὴν γλωσσικὴ ἐνημερότητα, τὴν ὀρθογραφία, τοὺς ὁρισμοὺς ἐννοιῶν καὶ λέξεων, τὴν γλωσσικὴ ἀκρίβεια, τὸν λεξιλογικὸ πλοῦτο, τὴν ἔκφραση, τὴν διαμόρφωση σύνθετων γλωσσικῶν τύπων, τὴν ὀπτικὴ καὶ ἀκουστικὴ ἀναγνώριση τῶν λέξεων, τὴν φωνολογικὴ ἐπεξεργασία καὶ τὴν σημασιολογικὴ κατανόηση.    Ἀποτιμώντας καὶ τὶς τρεῖς μελέτες ἐρευνητικοῦ χαρακτῆρα τῶν Ἰ. Τσέγκου καὶ συνεργατῶν, Εἰρ. Μαυροπούλου καὶ  Ἄ. Γραβάνη, θὰ λέγαμε πώς, ἂν τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ διαθέτουν ὄντως αὐτὰ τὰ ἐσωτερικὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ἐνεργοποιοῦν καὶ ὀργανώνουν τὸν ἀνθρώπινο ἐγκέφαλο, τότε εἶναι πιθανὸν νὰ ἐπαναπρογραμματίζουν γιὰ τὸν ἴδιο λόγο καὶ τὸν δυσλεκτικὸ ἐγκέφαλο, λειτουργώντας ὡς ἱσχυρὸ μέσο ἐκπαιδευτικῆς παρέμβασης.
4. Ἡ μελέτη τῆς Ἀγγελικῆς Στάθη εἶναι βιβλιογραφικοῦ χαρακτῆρα καὶ ἐκπονήθηκε τὸ 2019 ὡς μεταπτυχιακὴ ἐργασία στὰ πλαίσια τοῦ μεταπτυχιακοῦ προγράμματος «Εἰδικὴ Ἀγωγὴ καὶ Ἐκπαίδευση» τοῦ Πανεπιστημίου Λευκωσίας (University of Nicosia). Ἡ μελέτη συγκεντρώνει σχετικὴ βιβλιογραφία καὶ ἔρευνες, οἱ ὁποῖες στοιχειοθετοῦν τὴν ὑπόθεση ἐργασίας ὅτι τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ ἐγκρύπτουν τὸ «κλειδὶ» τοῦ ἐπαναπρογραμματισμοῦ τοῦ δυσλεκτικοῦ ἐγκεφάλου. Συσχετίζει τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ μὲ τὴν συνοπτικότητα, τὸν ἐσωτερικὸ μαθηματικὸ ρυθμό τους καὶ τὴν λογικὴ δομή τους (ρυθμὸ καὶ δομὴ ἀπολύτως συμβατὰ μὲ τὸν δυσλεκτικὸ ἐγκέφαλο) καὶ ὑπογραμμίζει τὴν σημασία τῆς εἰσαγωγῆς τῶν φωνηέντων στὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ὡς παράγοντα μεταβολῆς τῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγκεφάλου. Οὐσιαστικὰ ἡ μελέτη ἀποτελεῖ μία θεωρητικὴ βάση γιὰ μελλοντικὲς ἐμπειρικὲς ἔρευνες διεπιστημονικοῦ χαρακτῆρα.